Mam przyjaciół Węgrów, zwierza się nam p. Irena z Gdańska. Pan domu nosi nazwisko Czekelszky (Czechelski – pisownia polska) i zawsze mówiło się o nim, że jest z pochodzenia Polakiem, jeszcze jego dziadek mówił po polsku, bo pochodził spod Krakowa.
Fakt migracji polsko-węgierskich nie budzi wątpliwości. Oni osiedlali się u nas, my u nich. Tym bardziej, że Polak Węgier, dwa bratanki… Tym bardziej, że rodowód wskazuje Małopolskę, a nie dajmy na to Kurlandię. Nazwisko brzmi z polska, jak najbardziej, nawet przy wątpliwościach z zapisem, choć nie ma prostej etymologii. Zakładając pisownię Czechelski (15 Polaków nosi obecnie to nazwisko) moglibyśmy skłaniać się do formy odmiejscowej od na przykład wsi Czechel. W gwarze czechlem nazywano zwierzę czochrające się, zaś czechło to była «koszula, suknia z białego lnu albo prześcieradło». Z kolei forma Czekielski, też do uwzględnienia, prowadzi do staropolskiego czasownika czakać, czyli «czekać, spodziewać się czegoś po kimś».
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz