Nazwisko Potaś wywodzi się od słowa zapisywanego dawniej jako potasz, potaż, potaś, oznaczającego węglan potasu (otrzymywany był z popiołu drzewnego, a używany do celów przemysłowych). Polska, zwłaszcza w XVII i XVIII w., była eksporterem potażu, który od starożytności był używany jako surowiec do wytwarzania mydła, szkła, wyrobów ceramicznych, bielenia tkanin i jako nawóz. Potażnikiem nazywano człowieka produkującego potaż.
W staropolszczyźnie określano też tym słowem wywar z mięsa lub warzyw, albo rosół („Mały słownik zaginionej polszczyzny”, red. Felicja Wysocka, Kraków 2003).
